Bir yerin dokusunu anlamak, sadece yapıları incelemekle olmaz; onların çevreyle, sokaklarla
ve insanlarla olan ilişkilerini hissetmek gerekir. Reşadiye, tescilli yapıları, sokak dokuları ve
çevresiyle beni bu bağları kurmaya iten bir yer. Burada geçirdiğim vakit, sadece mimarlık
değil, aynı zamanda sosyal ve kültürel bir yolculuktu.Araziye ilk adımımı attığımda, doğal
eğimlerin yumuşaklığı ve çevredeki yapıların sokaklarla kurduğu ilişki beni hemen içine
çekti.

Güney cephesinde taş yapılardan oluşan bir doku, güneşi en çok alan yön olmasıyla da öne
çıkıyor. Bu cephede, taş cephelerin zarafeti, zaman içinde eklenmiş yeni parçalarla bir hikaye
oluşturmuş. Bu eklentiler bazen düzensiz, bazen plansız görünüyor olabilir ama hepsi bir
ihtiyacın ve dönemin izlerini taşıyor.

Kuzeye baktığımda, yapılar daha kapalı bir karakter sergiliyor. Burada komşuluk ilişkileri
biraz daha zorlayıcı; ancak bu durum, sokak dokusuna özgün bir karakter katıyor.

Batı cephesinde ise sokaklar ve parseller daha açık ve manzaraya hakim bir ilişki kuruyor. Bu
cephede, geçmişten gelen bir yapılaşma düzeni ile günümüz arasında bir bağ kurulmaya
çalışılmış gibi görünüyor.

Arazide yaptığım çalışma, hem gözlem hem de tasarım açısından yoğun bir süreçti. Güney ve
Batı cephelerinden aldığım siluetler, çevredeki yapıların hikayesini anlamak için bir yol
gösterici oldu. Siluetlerde, taş cephelerin ve onları çevreleyen eklemelerin uyumunu görmek
mümkündü. Çizimlerimde sadece yapıların fiziksel özelliklerini değil, o yapılara ruh veren
sokak ilişkilerini de aktarmaya çalıştım.

Çizimler, bir yerin dokusunu anlamanın ve yeni bir şey tasarlarken ona nasıl yaklaşacağınızı
belirlemenin önemli bir aracı.

Sokakların sakinliği, taş yapılar arasındaki doluluk-boşluk dengesi ve küçük detaylar—bir
baca, açık alanda yaşam ya da bir pencere detayı—bu alanın kimliğini ortaya koyuyor.

Tarihi çevrede yapılaşma, sadece eskiye sadık kalmak ya da tamamen yeni bir şey yapmakla
ilgili değil. Bu süreç, geçmişle bağ kurarken aynı zamanda bugünün ihtiyaçlarını göz önünde
bulundurmayı gerektiriyor. Buradaki yapıların çoğu, zaman içinde çeşitli eklemeler ve
değişiklikler geçirmiş. Her biri kendi hikayesini oluştururken, aynı zamanda bu alanın genel
kimliğine katkı sağlıyor.

Örneğin, taş yapılardan oluşan dokuda, avlular ve bacalar gibi küçük detaylar bile birer kimlik
öğesi haline geliyor. Bu alanlarda dolaşırken, yapılar arasında saklı mikro yaşamların izlerini
hissedebiliyorsunuz. Perdelerin arkasında bir ışık, avluda kısa bir işini halledip tekrar içeri
giren bir insan, bu yerin yaşayan bir doku olduğunu size hatırlatıyor. Reşadiye’de çalışmak,
bana bir yerin sadece fiziksel olarak değil, sosyal ve kültürel olarak da nasıl bir kimlik
taşıdığını yeniden hatırlattı. Buradaki sokaklar, yapılar ve doğal eğimler, yalnızca birer
tasarım unsuru değil, aynı zamanda geçmişin ve bugünün izlerini taşıyan birer hikaye
anlatıcısı. Arazide çizdiğim siluetler ve fotoğraflarla bu hikayeleri anlamaya çalıştım. Her
detay, bir yerin ruhunu hissetmek için bir ipucu. Bu çalışmanın bir parçası olmak, geçmişle
bağ kurarken geleceğe bir şey bırakmanın değerini bir kez daha anlamamı sağladı.